ေမ်ာက္ႏွင့္တူေသာသူငယ္ခ်င္း (ပထမပိုင္း) မင္းသိခၤ

တစ္ခါက ကမၻာေလာကႀကီးအတြက္ လြန္စြာမွ အေရးႀကီးေသာ သိပၸံဆရာႀကီး တစ္ဦး၏ ပစၥည္းမ်ားကို သူ၏ အိမ္တြင္ေမြးထားေသာ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္က ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ဖူးေလသည္။ ထိုအခါ သိပၸံဆရာႀကီးသည္… “ေၾသာ္..မင္းဟာ ေမ်ာက္ကိုး၊ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးမွန္းမသိေတာ့ ဖ်က္ဆီးပစ္တာေပါ့” ဟု ညည္းတြားေလ၏။ တေအာင့္ၾကာေသာ္ ထိုသိပၸံဆရာႀကီးကပင္… “တခ်ိဳ႕လူေတြလဲ မင္းလိုပါပဲကြာ” ဟု ထပ္မံေျပာဆိုျပန္ေလ၏။ ထိုသိပၸံဆရာႀကီးက သိပၸံပညာကို သာမက၊ ေမ်ာက္၏သေဘာကိုလည္း သိ၏။ ေမ်ာက္ႏွင့္ တူေသာ လူတို႔၏ သဘာဝတို႔ကိုလည္း သိေပသည္။ ကြ်ႏု္ပ္မွာမူကား သိပၸံဆရာႀကီးလည္း မဟုတ္၊ ေမ်ာက္အေၾကာင္းကိုလည္း ဂဃနဏ သိသူလည္းမဟုတ္၊သို႔ရာတြင္

ကြ်ႏ္ုပ္၌ကား ေမ်ာက္ႏွင့္တူေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးေလသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းကို ‘ကိုေမ်ာက္’ ဟူ၍ပင္ ေခၚၾကပါစို႔၊ ကိုေမ်ာက္ႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ေက်ာင္းေနစဥ္ကလည္း ကိုေမ်ာက္သည္ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ဆရာေခၚေပးေသာ စာမ်ားကို လိုက္၍မေရး၊ စာေမးပြဲ ေျဖခါနီးမွ ကြ်ႏ္ုပ္ထံမွ မွတ္စုစာအုပ္မ်ားကို ငွားေလ့ရွိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္စာက်က္လိုေသာ အခါ၌ မရမက ျပန္၍ေတာင္းရ၏။ ထိုအခါမ်ိဳး၌လည္း ကြ်ႏ္ုပ္၏ စာအုပ္သည္ အဖံုးတစ္ဘက္ ျပဳတ္လာျခင္း၊ အတြင္းမွ စာမ်ားတြင္လည္း အနီအျပာမ်ား ျခစ္ထားျခင္းစေသာ ဥစၥာရွင္တစ္ဦးအေနႏွင့္ မႏွစ္မ်ိဳ႕ဖြယ္ရာမ်ား ပါ၍လာေလေတာ့၏။ သို႔ရာတြင္ မည္သည့္ေရစက္ဟု မဆိုႏုိင္၊ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သူငယ္ခ်င္း ကိုေမ်ာက္ကိုခင္၏။ ကိုေမ်ာက္ကလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ကိုခင္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ မၾကာခဏဆိုသလို ကိုေမ်ာက္၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရေလ့ရွိ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလံုးဆယ္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝသို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္က လက္ဝဲ စာအုပ္မ်ားကိုဖတ္၏။ ကိုေမ်ာက္ကမူ လွန္၍မွ်မၾကည့္၊ စြန္႔စားခန္၊ ဝတၳဳမ်ားကိုဖတ္၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုေမ်ာက္သည္ ္ဆယ္တန္းစာေမးပြဲသို႔ ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ တပ္ထဲသို႔ ဝင္သြားေလ့ေတာ့၏။ ကိုေမ်ာက္ မဂၤလာဒံု စစ္သင္တန္းေက်ာင္း၌ တက္ေနစဥ္အတြင္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တစ္ေခါက္ သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံုခဲ့၏။ ကတံုးဆံေတာက္ ဆံပင္ကေလးႏွင့္ စစ္အကၤ်ီ၊ စစ္ေဘာင္းဘီ ပြေရာင္းေရာင္းကို ဝတ္ဆင္ကာ စစ္ပညာ သင္ယူေနေသာ ကိုေမ်ာက္ကိုေတြ႕ရေလ၏။ ၎ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အေတာ္ကေလး ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေနရပံုရွိေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္ကိုပင္ ၎က.. “အခု သင္တန္းစၿပီး တတ္ကတည္းက ရဲေဘာ္သစ္ လစာဆိုၿပီး ငါးဆယ့္ငါးက်ပ္ ရတယ္ကြ၊ ဘာမွလဲ သံုးစရာမရွိလို႔ ေငြငါးဆယ္စလံုး ပိုေနတယ္၊ ငါးက်ယ္ကေတာ့ ခါးပတ္ေတြ၊ တင္းကလက္ေခၚတဲ့ ေျခပတ္ေတြကို တိုက္ရတဲ့ ေဆးတစ္မ်ိဳး ဝယ္ရတယ္၊ အဲဒိေဆးက ‘ဘလင္ကို’ လို႔ ေခၚတယ္၊ ေရညိွေရာင္ ေဆးတစ္မ်ိဳးပါပဲကြာ၊ အဲဒါဝယ္လို႔ ကုန္သြားၿပီ၊ က်န္တဲ့ငါးဆယ္ မင္းယူသြားကြာ” ဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ၎၏ လစာကို ေပးလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုေမ်ာက္ထံမွရေသာ ေငြငါးဆယ္ႏွင့္ပင္ ႐ုပ္ရွင္ဝင္၍ၾကည့္၏။ ဆံပင္ဝင္၍ညွပ္၏၊ ေျခာက္က်ပ္တန္း သားေရဖိနပ္တစ္ရံဝယ္၍ စီး၏။

ကိုေမ်ာက္မွာမူ မဂၤလာဒံု စစ္ေလ့က်င့္ေရးသင္တန္းေက်ာင္း၌ ပင္ပင္ပန္းပန္း သင္တန္းဆင္း၍ က်န္ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပြားၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ၌ ကိုေမ်ာက္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသိုံ ေရာက္လာေလသည္။ “နယ္ကေနတာဝန္တစ္ခုနဲ႔လာတာကြ၊ မင္းငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ဦး” ဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲသို႔ေခၚေဆာင္သြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အား သူက ကာကီေရာင္ လက္ဆြဲအိတ္ကေလး တစ္လံုးကိုေပးရင္း..“မင္းကိုင္ခဲ့ကြာ” ဟု ဆိုသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ကိုင္ခဲ့ရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ရာ အထဲ၌ ခ်က္လမ္မွတ္စာအုပ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေငြအေျမာက္အျမားကို ေတြ႕ရေလ၏။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား အရက္ဆိုင္ေပါင္းစံုသို႔ ေခၚ၍သြား၏။ အရက္မ်ားဝယ္၍ ေသာက္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုလည္း တုိက္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အရက္မေသာက္တတ္သျဖင့္ သူေက်နပ္ေအာင္ ေသာက္ဟန္ျပဳ၍ သြန္ပစ္ခဲ့သည္က မ်ား၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ သူငယ္ခ်င္း ကိုေမ်ာက္မွာမူ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ေသာက္ေလေတာ့၏။ ထိုသုိ႔ေသာက္ၿပီးလွ်င္ ဆိုက္ကားတစ္စီး ငွားကာ မေကာင္းေသာ အိမ္သို႔ ပို႔ခိုင္းေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာမူ ထိုကိစၥကို ေၾကာက္သျဖင့္ ကိုေမ်ာက္အတြက္ အေဖာ္လိုက္သြားရေသာ္လည္း အျပင္ကပင္ ေစာင့္ေနရ၏။

ကိုေမ်ာက္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း လာ၍ ေခၚ၏။ အထက္ပါဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း အရက္ဆိုင္သို႔သာ ေခၚသြားျပန္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ ၎သြားစရာရွိေသာ ႐ုံးမ်ား စစ္တပ္မ်ား ဘဏ္တိုက္မ်ားဆီသို႔ သြား၏။ ကိုေမ်ာက္သည္ ရန္ကုန္တြင္ တစ္လခန္႔ေနသြား၏။ ျပန္သြားေသာအခါ၌ သူႏွင့္ အတူ ေရာဂါမ်ားပါ ပါသြား၏။ ထို႔ေနာက္ ေပၚမလာေတာ့ေပ။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ကိုေမ်ာက္သည္ ႏွစ္အတန္ၾကာ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားျပန္၏။ တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ လမ္းထိပ္တြင္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနစဥ္ အဝတ္အစား စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ လူတစ္ဦးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စားပြဲတြင္လာ၍ ထိုင္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုလူက ိုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြ ကိုေမ်ာက္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

“ဟာ..ကိုေမ်ာက္ပါလား၊ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ…“ငါ ေမ်ာက္ျဖစ္လာတာကြ” ဟု ကိုေမ်ာက္က ေျပာေလ၏။ “ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားတို႔တပ္ အခုဘယ္မွာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ ကိုေမ်ာက္က ႏွစ္လိုဖြယ္၇ာၿပံဳးၿပီ.. “ငါထပ္ထဲမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ၊ အျပင္ေရာက္ေနၿပီ”ဟု ေျပာေလ၏။ “ေၾသာ္.. ခင္ဗ်ားတပ္က ထြက္လိုက္ၿပီကိုး” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာရာ ကိုေမ်ာက္က.. “တပ္ကထြက္လာတာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ငါ့ကို ထုတ္လိုက္တာ၊ တပ္မေတာ္ သားေကာင္းျဖစ္ရန္ အလားအလာမရွိ ဆိုတဲ့ ပုဒ္မနဲ႔ ထုတ္တာကြ၊ ငါတို႔မွာ စစ္သည္ေတာ္က်င့္ဝတ္ေတြ ရွိတယ္ေလကြာ၊ အဲဒီေတာ့ ငါဟာ က်င့္ဝတ္တစ္ခု မဟုတ္တစ္ခုကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒီေတာ့ ငါရဲ႕ဆရာသမား ေတြကလဲ တပ္ထဲမွာေနရင္ မင္းအတြက္ ဒုကၡေရာက္မယ္ဆိုၿပီး သနားေသာအားျဖင့္ တပ္က ထုတ္လိုက္တာပဲ၊ အမွန္က သူတို႔ဘက္က မလြန္ပါဘူးကြာ၊ ငါ့ဘက္က လြန္တာပါ” ဟု ေျပာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ကိုေမ်ာက္အတြက္ လက္ဖက္ရည္တစ္ ခြက္မွာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ ကိုေမ်ာက္သည္ သူ၏ ဖိနပ္ေခါင္တြင္ လိမ္ထားေသာ ေၾကးနန္းကို ကုန္း၍ လိမ္ေနေလ၏။ “ကိုေမ်ာက္ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ အေျခအေန ဆိုးေနတာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ကိုေမ်ာက္က… “ဖိနပ္အသစ္ မဝယ္ႏိုင္ဘဲ သြပ္္နန္းတဲၿပီး စီးေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာတာလား၊ အဲ့ဒါတိုးတက္တာကြ၊ မေန႔ကအထိ ဖိနပ္မရွိဘူး” ဟု ေျပာဆိုကာ လက္ဖတ္ရည္ ေရာက္လာေသာအခါ၌ လက္ဖက္ရည္ကို အရသာခံ၍ ေသာက္ၿပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုမွာ၍ ဖြာကာ မီးခိုးမ်ားကို ေကာင္းကင္ဆီသို႔ မႈတ္ထုတ္ေနေလ၏။

“ဒီမွာ ကိုေမ်ာက္၊ ခင္ဗ်ားကိုကြ်န္ေတာ္ ေငြေရးေၾကးေရး အကူအညီေပးရင္ ႐ိုင္း၇ာမ်ားက်ေနမလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ ကိုေမ်ာက္က.. “ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းလိုလူက မေျပာနဲ႔ သူေတာင္းစားက ေပးရင္ေတာင္ ငါက ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံၿပီး သူ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေပးရမယ္အခါ ျဖစ္ေနၿပီ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေငြတစ္ဆယ္ကို ထုတ္၍ သူ႔အားေပးလိုက္ရာ ကိုေမ်ာက္သည္ စီးကရက္တစ္ဘူး ဝယ္လိုက္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ေျခေထာက္တစ္ဘက္ မရွိေသာ ဒုကိၡတ သူေတာင္းစားႀကီးတစ္ဥိး ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အနီးသို႔ ေရာက္ရွိလာရာ ကိုေမ်ာက္က.. “ေရာ့ ေရာ့” ဟု ဆိုကာ စီးကရက္ဘူး ဝယ္၍ပိုေသာ ပိုက္ဆံအားလံုးကို ထိုဒုကိၡတႀကီးအား ေပးလိုက္ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္ဘက္ကို လွည့္ကာ..“ဒီလူက ငါ့ထက္ပိုၿပီး ဒုကၡေရာက္တယ္ကြ၊ ငါက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းစလံုး ရွိေသးတယ္၊ သူက တစ္ေခ်ာင္းပဲ ရွိေတာ့တယ္” ဟူ၍ ေျပာေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ လမ္းခြဲသြားေလ၏။ လအတန္ၾကာေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သမီးကေလးအတြက္ နားဆြဲကေလး ဝယ္ရန္ မဂိုလမ္းဘက္သို႔ သြားရာ ေရႊဆိုင္တန္းေရွ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ဒူးရင္းသီးမ်ားခ်၍ ေ၇ာင္းေနေသာ ကိုေမ်ာက္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကိုေမ်ာက္ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရ၏။ သူ႔အား ဝိုင္းေနေသာ ဝယ္သူမ်ားကိုလည္း ဒူးရင္းသီးကို ေဖာက္၍ စားခိုင္းေလ၏။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒူးရင္းသီးတစ္လံုး ေဖာက္၍ တစ္ႁမြာၿပီး တစ္ႁမြာ စားေန၏။ အနီးတြင္ ဖားတစ္လံုးခ်ထား၏။ ေစ်းတည့္၍ ဝယ္သူမ်ားထံမွ ပိုက္ဆံကို ေရမွ်ပင္ မေရဘဲ ဖလားထဲသို႔ ထည့္ခိုင္းလိုက္၏။ ဝယ္သူမ်ားက “ဒီမွာေနာ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္၊ ဒီမွာေနာ္ႏွစ္က်ပ္” ဟု ျပ၍ထည့္၏။ “ျပမေနနဲ႔၊ ျပမေနနဲ႔ အားလံုးကို ယံုတယ္၊ ထည့္သာထည့္သြား၊ လူျဖစ္ၿပီး လူလူခ်င္း မယံုရင္ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ မေနတာေကာင္းတယ္” ဟု ကိုေမ်ာက္က ရယ္ေမာ၍ ေျပာဆိုေလ၏။

ထိုအခါ ဝယ္သူထံမွ လွ်ာရွည္သူတစ္ဦးက… “လူလိမ္နဲ႔ ေတြ႕ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ မိတ္ေဆြႀကီး” “ေတြ႕ေတာ့လဲ ေတြ႕ေပါ့ဗ်ာ၊ လိမ္လို႔ အရင္းျပဳတ္သြားေတာ့လဲ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ႀကံေသးတာေပါ့၊ လူ႔ဘဝဆိုတာ ကေလးေတြ ကစားတဲ့ ေႁမြနဲ႔ ေလွကားလိုပဲ၊ ခင္ဗ်ား ကစားဖူးတယ္မဟုတ္လား၊ အံစာတံုးကေလး ပစ္လိုက္လို႔ ေလွကားနဲ႔ တည့္တည့္နံပါတ္ကိုက်ရင္ အေပၚ တက္သြားရမယ္၊ အဲဒီလို တက္ေန၇ာကေန ေႁမြပါးစပ္နဲ႔ တည္တည့္ေတြ႕ရင္ ‘ကြ်ိ’ ဆို ေအာက္ေရာက္သြားျပန္ေရာ၊ ေႁမြက မ်ိဳလိုက္တာေပါ့။ နံပါတ္တစ္ရာ ကြက္ကိုေရာက္ရင္ ဂိန္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ နံပါတ္ကိုးဆယ့္ေျခာက္ ကြက္မ်ာကို ေႁမြတစ္ေကာင္ ပါးစပ္ဟလ်က္ရွိတယ္၊ သူ႔နံပါတ္မ်ားက်ရင္ေတာ့ သူကမ်ိဳတာေပါ့။ သူအၿမီးက နံပါတ္ႏွစ္ကို ေရာက္တယ္၊ တခ်ိဳကလဲ အဲ့ဒီ ေႁမြႀကီးကို လြတ္သြားတယ္၊ တခ်ိဳ႕ဆို ဒီေႁမြႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ေအာက္ဆံုးအထိ ဆင္းသြားေတာ့တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေလွကားနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ျပန္တက္ရေတာ့တာေပါ့။

အဲဒီကစားနည္းမွာ ေႁမြကိုထုတ္ၿပီး ေလွကားခ်ည္းပဲထားရင္ ဘယ္သူကမွ ကစားမွာမဟုတ္ဘူး၊ တက္ၿပီးရင္းတက္ၿပီး ကစားပြဲဟာ ၿပီးသြားမွာေပါ့။ စိတ္ဝင္စားမႈလဲ မရွိဘူး၊ အဲ့ဒီအတိုင္း ကစားရင္ ပြဲဟာ အေစာႀကီး ရပ္ပစ္ရလိမ့္မယ္၊ ကစားတဲ့လူ အတြက္လဲ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး၊ အဲဒီလိုပဲဗ်၊ တကယ္လို႔ လူ႕ေလာကမွာ အက်မရွိဘဲ အတက္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနရင္ အဲဒီလူအတြက္ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး၊ ဒီလိုလူမ်ိဳး ေစာေစာ ေသတတ္တယ္၊ ကစားပြဲ ေစာေစာၿပီးသြားတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီလိုပဲဗ်၊ အဲဒီကစားနည္းမွာ ေႁမြခ်ည္းထားၿပီး ေလွကားမပါေၾကးဆိုရင္ ကစားလို႔ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔က်ေတာ့ အတက္ကိုမရွိဘဲ ေႁမြမ်ိဳတာနဲ႔ပဲ ျပန္က်ေနမွာပဲ၊ ဒီလိုဆိုလဲ စိတ္ပ်က္ၿပီး ကစားပြဲကို ရပ္ပစ္မိမွာပဲ၊

လူ႕ေလာကမွာ အတက္မရွိဘဲ အဆင္းခ်ည္းပဲျဖစ္ေနရင္ ဒီလူစိတ္ဓာတ္က်တာနဲ႔ အဲ အေစာႀကီး ေသလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ကစားနည္းမ်ာ တက္ဖုိ႔ေလွကားလဲ ပါရမယ္၊ ဆင္းဖို႔ေႁမြလဲ ပါရမယ္၊ ဒါမွ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာဗ်၊ ေလွကားနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ခါ တက္သြားလိုက္ အဲဒီလို တက္ရတဲ့ အခါမွာလဲ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလားလို႔ ဘဝင္မျမင့္နဲ႔၊ ေရွ႕မွာ ေႁမြရွိတယ္၊ အဲဒီလိုပဲ ေႁမြမ်ိဳခံၿပီး ေအာက္ရင္လဲ စိတ္မပ်က္နဲ႔ မၾကာင္ခင္ ေလွကားေတြ႕လိမ့္မယ္၊ မွန္မွန္သာ လူ႕ဘဝကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ မၾကာခင္ ေလွကားေတြ႕လိမ့္မယ္၊ ကဲ မိတ္ေဆြလူ႔ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ လိမ္တဲ့လူ ေတြ႕လိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ေတြးပူမေနနဲ႔ ပူတဲ့ဒုကၡ တုိးလာလိမ့္မယ္၊ ဒူးရင္းသီးဝယ္သြား၊ ပိုက္ဆံမပါရင္လဲ က်ဳပ္စားတဲ့ထဲက တစ္ႁမြာႏွစ္ႁမြာစားသြား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ထိုသူက ၿပံဳးေလ၏။

က်န္ေသာသူမ်ားမွာ ဝါးခနဲ႔ ရယ္ေလ၏။ ကိုေမ်ာက္သည္ ေရာင္းစရာရွိသည္ကို ေရာင္းေန၏။ ေျပာစရာရွိသည္ကိုလည္း ေျပာေန၏။ ဒူးရင္းသီးကိုလည္း စားေန၏။ ေစာေစာက အေမးျမန္းထူသူလည္း ကိုေမ်ာက္ထံမွာ ထြက္မသြားေသးဘဲ ဒူးရင္းသီး တစ္လံုးကို မၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ေန၏ ထိုသို႔ ၾကည့္ေနရင္း.. “ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ေျပာတာ ဒီေလာကမွာ လူလိမ္ေတြ ရွိတယ္လို႔ ေျပာတာ၊ ခင္ဗ်ား ေျပာတာက ေလာကဓံတရားဗ်၊ ဘာမွမဆိုင္ဘူး” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုေမ်ာက္က.. “လူလိမ္ရွိတာေပါ့ဗ်ာ၊ သူတို႔ရွိလဲ က်ဳပ္တို႔က လူေကာင္းျဖစ္တာေပါ့၊ သူတို႔က လိမ္တယ္ က်ဳပ္တို႔က မလိမ္ဘူး၊ ဒါပဲေပါ့ဗ်ာ၊ လိမ္တာဟာ မေကာင္းဘူး ဆိုေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ အဲဒီ လိမ္လည္ျခင္းကိုပဲ နာမည္ေျပာင္းၿပီး အလုပ္ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ဘယ္လို နာမည္ေျပာင္းလဲဆိုေတာ့ ‘ပရိယာယ္’ ဆိုၿပီး နာမည္ေျပာင္းလိုက္တယ္ဗ်၊ စစ္တိုက္တဲ့အခါမွာ ရန္သူကို လိမ္ၿပီး တိုက္ရတဲ့ အကြက္ေတြရွိတယ္၊ အဲဒါကို စစ္ပရိယာယ္ေခၚတာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးမွာလဲ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ လိမ္ရတဲ့ကြက္ေတြ ရွိတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါကိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပရိယာယ္ ေခၚတာေပါ့ဗ်ာ၊ လိမ္လည္ျခင္းဟာ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငနး္အတြက္ သံုးၿပီဆိုရင္ ပရိယာယ္လို႔ နာမည္ေျပာင္းသြားတယ္ဗ်၊ တစ္ခါတေလ အဲဒီ ပရိယာယ္နဲ႔ သံုးတာေတာင္ တစ္ဘက္က ပရိယာယ္ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လုိက္မလာဘဲ တင္းခံေနရင္ မလာတာကို လာေအာင္ မႀကိဳဳက္တာကို ႀကိဳက္ေအာင္ မသြားတာကို သြားေအာင္လုပ္တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ ပရိယာယ္ဟာ နာမည္ေျပာင္းရျပန္တယ္၊ ဘယ္ေျပာင္းရာသလဲဆိုေတာ့ ‘မာယာ’ ဆိုၿပီး ေျပာင္းရ ျပန္တယ္။

                                   ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။