ေမ်ာက္ႏွင့္တူေသာသူငယ္ခ်င္း (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)(မင္းသိခၤ)

ဘတ္စ္ကား လာေသာအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထြန္းျမင့္ကိုႏႈတ္ဆက္၍ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ တြယ္၍တက္ခဲ့၏။ အိမ္သို႔ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိန္မအား ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အေၾကာင္းကို ေျပာျပေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမသည္ လြန္စြာ အံ့ၾသ၍ေန၏။ “ေၾသာ္… အဲဒီစာေရးဆရာဟာ ရွင့္သူငယ္ခ်င္း ကိုေမ်ာက္ႀကီးကိုး၊ ကြ်န္မ သူ႔စာအုပ္ေတြ သိပ္ႀကိဳက္တာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္

ရွင္သြားသင့္တယ္၊ ရွင့္ကို သူက ေတာ္ေတာ္ခင္တာပဲ၊ ရွင္သြားရင္ေတာ့ သူက လုိအပ္တာေတြ ကူညီမွာပါ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္၏မိန္းမက ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏အိမ္သို႔ ရပ္ကြက္တြင္းမွ လူသံုးေလးဦး အေမာတေကာ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုအထဲတြင္ ရပ္ကြက္လူႀကီး တစ္ဦးလည္းပါလာ၏။ ထိုရပ္ကြက္လူႀကီးက… “ဦးထြန္းခင္ေရ၊ ဘယ္လိုမွေတ့ာ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားသား အငယ္ေကာင္ ကားဂိတ္မွာ မိ္န္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ေစ်းျခငး္ေတာင္းထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏႈိက္လို႔ဆိုၿပီး ဝိုင္း႐ိုက္လိုက္တာ ေဆး႐ုံေရာက္သြားၿပီ၊ ရဲကလဲ အမႈဖြင့္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ေဆး႐ုံးဂိတ္ဝပ္မွာေရာေနၿပီ၊ အာမခံေလး ဘာေလးရေအာင္ လိုက္ေပးဦးေတာ့ဗ်ိဳ႕” ဟု ဆိုလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေခါင္းကို ေႁမြေပြးကိုက္သကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမမွာမူ မ်က္ရည္မ်ား တေတြေတြက်လာ၏။ မိဘမျပည့္စံုေသာအခါ သားသမီးမ်ား အက်င့္ပ်က္လာၾက၏။ ႀကံမိႀကံရာ လုပ္လာၾက၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမသည္ တ႐ႈံ႕႐ံႈ႕ငိုေနရာမွ.. “ကိုထြန္းခင္၊ ရွင္ဒီလို ငူငူႀကီးထိုင္ေနလို႔ မၿပီးဘူး၊ ကေလးေနာက္ကို လုိုက္ဦးမွ” ဟု ငိုသံပါႀကီးျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ရွင့္သူငယ္ခ်င္း ကိုေမ်ာက္ႀကီးဆီကို သြားေလ၊ သူက ရွင့္ကို ခင္ပါတယ္၊ ကူညီမွာပါ” ဟု ကြ်န္ေတာ္မိန္းမက ေျပာေလ၏။ “လက္ခ်ည္းူသက္သက္ သြားၿပီး ေတာင္းရမွာကေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ လိပ္ျပာမသန္႔ဘူး၊ ပစၥည္းတစ္ခုခု ေရာင္းတဲ့ အေနနဲ႔ဆိုရင္ ေကာင္းမယ္ မိန္းမ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏မန္းမက.. “ေရာင္းစရာဆိုလို႔ ဘာမ်ားရွိလို႔လဲ ကိုထြန္းခင္ရယ္” ဟု ဆိုကာ ကိုေမ်ာက္ႀကီးထံတြင္ ေရာင္းခ်ႏိုင္မည့္ ပစၥည္းကို စဥ္းစားၾကေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ ဤသို႔ပင္ ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းခ်စားေသာက္လာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား၊

သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၌ ပစၥည္းတစ္ခုရွိ၏။ ထိုပစၥည္းကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ လင္မယားသည္ မည္မွ်အထိ ဒုကၡေရာက္သည္ျဖစ္ေစ မေရာင္းဘဲ ကုတ္ကပ္၍ထားခဲ့၏။ ထိုပစၥည္းမွာ အျခားမဟုတ္၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ မဂၤလာေဆာင္စဥ္က လက္ဖဲြ႕ အျဖစ္ ရရွိခဲ့ေသာ ႀကိမ္ျခင္းကေလးျဖင့္ ထည့္ထားသည့္ ေႂကြးေရေႏြးခရားႏွင့္ ေရေႏြးပန္းကန္ကေလးႏွစ္လံုးပင္ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လင္မယား လက္ထပ္ေသာ ညက တစ္ႀကိမ္သာ ေရေႏြးထည့္၍ ေသာက္ၿပီး မဂၤလာဦးပစၥည္းျဖစ္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးသိမ္းထားေသာ ပစၥည္းျဖစ္၏။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ ႀကိမ္ျခငး္နဲ႔ ေရေႏြးခရားကို ယူသြားၿပီး ကိုေမ်ာက္ႀကီးကို ေရာင္းမယ္၊ တန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မတန္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေငြငါးရာေတာ့ ေတာင္းမယ္ကြ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါကို အျပတ္ေရာင္းပစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ပိုက္ဆံရွိတဲ့အခါ ျပန္ယူမယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီလည္း သေဘာတူ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေရေႏြးခရားပါေသာ ႀကိမ္ျခင္းကို ေပြ႕၍ ဘတ္စ္ကားကို တိုးေဝွ႕စီးကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ထြက္လာေလ၏။

ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အိမ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ၌ ျဖစ္၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီး အိမ္မွ ေငြရလွ်င္ ေဆး႐ုံးႀကီးသို႔ သြားၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္၏သားကို ၾကည့္ရန္မွာလည္း လြန္စြာခရီးသင့္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေရေႏြးခရားျခင္းကို ေပြ႕ကာ ေမာ္ေတာ္ကားစီးလာခဲ့စဥ္ လူတိုး၍ က်မကြဲရန္ လိုစြာ ဂရုစိုက္ခဲ့ရေလ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ကိုေမ်ာက္ႀကီး အိမ္ကိုစံုစမ္ ရာ လြယ္ကူစြာပင္ေတြ႕၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အိမ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ အျခားေသာ လမ္းတစ္ခု၏ ေထာင့္တြင္ရွိ၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ ကိုေမ်ားက္ႀကီး မိန္းမမွာ အမ်ိဳးသမီး ဝတ္စံုခ်ဳပ္ေသာ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ဖြင့္ထား၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ မိန္းမမွာ မေႏြးဟု ေခၚသည္ဆို၏။ ၎၏ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကိုမူ ‘အန္တီေႏြး’ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဟု ေခၚသည္ဆို၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုေနရာသို႔ အေရာက္၌ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ကန္႔လန္႔ မခ်ိတ္ဘဲ ထူးဆန္းစြာ ေဒါင္လိုက္ခ်ိတ္ထားေသာ ‘အန္တီေႏြး’ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏စိတ္၌ ဤသို႔ ကိုးယိုးကားရား လုပ္ထားပံုမွာ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ စိတ္ကူးျဖစ္တန္ရာ၏ဟု ေတြးထင္မိေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုဆိုင္သို႔ဝင္၍ ကိုေမ်ာက္ႀကီးကို စံုစမ္းရာ အက်ၤီအပ္သူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္လွသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဒီမွာအစ္မႀကီး ကိုေမ်ာက္ႀကီး ရွိပါသလား” ဟု ေမးရာ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ မိန္းမက.. “အေပၚထပ္မွာ ရွိပါတယ္၊ အေပၚထပ္ကို တက္သြားပါ” ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေရေႏြးျခင္းကို ပိုက္၍ တက္သြားရာ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အခန္းသို႔ ဝင္လိုုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ လူဆယ္ဦးခန္႔ႏွင့္ အတူ ရယ္ေမာေနေသာ ကိုေမ်ာက္ႀကီးကို ေတြ႕ရေလေတာ့၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီးမွာလည္း ယခင္က ကြ်ႏ္ုပ္ေတြ႕ဖူးူေသာ ကိုေမ်ာက္ႀကီးမဟုတ္၊ လြန္စြာ ဝဖီးေန၏။

ကိုေမ်ာက္ႀကီးသည္ ႏို႕ကုလားမ်ား ဝတ္ထားေသာ အကၤီ်မ်ိဳးကို ဝတ္ထား၏။ ခ်စ္တီကုလားမ်ား ဝတ္ေလ့ရိွေသာ ပေလကပ္လံုခ်ည္အျဖဴကို ဝတ္ထား၏။ ကြ်ႏ္ုုပ္သည္ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အိိမ္ခန္းကို အကဲခတ္ၾကည့္႐ႈလိုက္၏။ ဆက္တီဟူ၍ မရွိ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ပင္ ဟု၍ထိုင္ေနၾက၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီး အိမ္မွာ ကြ်ႏ္ုပ္ မ်က္စိထဲတြင္ အိမ္ႏွင့္မတူ သေဘၤာႏွင့္ တူေန၏။ ေျပာင္လက္သန္႔ရွင္းေသာ္လည္း အျပင္အဆင္မ်ားမွာ ထူးျခားေန၏။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ မွန္အိမ္ႏွစ္လံုးကို ထြန္းထား၏။ လြန္စြာမည္းညစ္ေသာ ေဖာင္းႂကြပန္းခ်ီကားတစ္ခု ခ်ိတ္ထား၏။ အျဖဴအမည္း စက္ဝိုင္းတစ္ခု ကပ္ထား၏။ ထို႔ျပင္ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အခန္း၌ ျမန္မာဘုရား ရွိသကဲ့သို႔ ခရစ္ေတာ္ပံုလည္း ခ်ိတ္ထား၏။ ဟိႏၵဳနတ္ဘုရားတစ္ပါး၏ ႐ုပ္တုလည္း စင္တစ္ခုေပၚတြင္ တင္ထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေမ်ာက္ႀကီးသည္ မည္သည့္ဘာသာ ကိုးကြယ္ေနသည္ကို ကြ်ႏ္ုပ္အေနျဖင့္ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေအာင္ ရွိေလေတာ့၏။

ကိုေမ်ာက္ႀကီးသည္ သူ၏လူမ်ားအား ရယ္စရာပံုျပင္တစ္ခု ကိုေျပာေနရာ သူ၏လူမ်ားသည္ တဝါးဝါး တဟားဟား ရယ္ေနၾကေလ၏။ သူကမူ ေျပာစရာမလို အသံၾသႀကီးျဖင့္ ရယ္ေန၏။ ထိုေနာက္မွ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္သြား၏။ သို႔ရာတြင္ မွတ္မိပံုမရေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏အနီးမွ ကုလားတစ္ဦးအား… “ေဟ့ ရာကြတ္၊ ဟိုမွာ ဧည့္သည္ေလကြာ ဘာကိစၥလဲ၊ သြားေမးစမ္း” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ညွင္းသိုးသိုးႏွင့္ ကုလားတစ္ဦး ထ၍လာ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏အနီးသို႔ ထိုကုလား မေရာက္မီ၌ပင္ ၎၏ တပည့္တစ္ဦး ျဖစ္ဟန္တူေသာ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ႏွင့္ လူငယ္တစ္ဦးက ကြ်ႏ္ုပ္အား…“ဘာကိစၥလဲ” ဟု လွမ္း၍ ေမးလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထိုသူကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ရာ အညာႏြားပြဲစားဂိုဏ္ ဖမ္းထားေသာ သူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်ႏ္ုပ္ သတိျပဳမိေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က ထုိလူငယ္အား.. “က်ဳပ္ ကိုေမ်ာက္ႀကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းပါ၊ ကိုေမ်ာက္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုေမ်ာက္ႀကီး က.. “ေဟ့ ေမာင္သန္းဝင္း ဘာတဲ့တုန္း” ဟု လွမ္း၍ ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ လူငယ္က… “ဆရာ့သူငယ္ခ်င္းလို႔ ေျပာတယ္” ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုေမ်ာက္ႀကီးက… “လႊတ္လိုက္ေလကြာ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေရေႏြးၾကမ္းျခင္းကို ပိုက္၍ ကိုေမ်ာက္ႀကီးအနီးသို႔ သြား၍ ထိုင္လိုက္ေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ကိုေမ်ာက္ႀကီး က်ဳပ္ေလ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုေမ်ာက္ႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ၿပီးလွ်င္ မ်က္ႏွာပ်က္၍ သြားေလ၏။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိန္မီ ျပန္၍ ဣေႁႏၵဆည္လိုက္ၿပီး.. “ဆိုစမ္းပါဦး ထြန္းခင္ရဲ႕ ဘာကိစၥတုန္း” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “က်ဳပ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ား ေသၿပီမွတ္ေနတာ၊ ထြန္းျမင့္ေျပာလို႔ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း သိရတယ္၊ လိပ္စာလဲ သူပဲ ေပးလိုက္တာ၊ က်ဳပ္အခု ေတာ္ေတာ့္ကို ဒုကၡေရာက္ေနတယ္၊ က်ဳပ္သားေလးလဲ ေဆး႐ုံေရာက္ေနတယ္၊ ခင္ဗ်ားဆီက အကူအညီေတာင္းမလို႔ဘဲ၊ က်ဳပ္ေဆး႐ုံကိုလဲ သြားရမယ္၊ ရဲနဲ႔လဲ ေတြ႕ရမယ္၊ က်ဳပ္အတြက္ ေငြ ငါးရာေလာက္ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် လိုေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားဆီမွာ က်ဳပ္အလကားမေတာင္းပါဘူး၊ က်ဳပ္တို႔လင္မယားရဲ႕ မဂၤလာဦးလက္ဖြဲ႕ေတာ့ ဒီႀကိမ္ျခင္းနဲ႔ ေရေႏြးကရားေလး ခင္ဗ်ားကို ေရာင္းခ်င္ တယ္ဗ်ာ၊ တန္တယ္ မတန္ဘူး မေျပာပါနဲ႔ ျပန္ၿပီး ယူဆိုလဲ ယူပါမယ္ဗ်ာ” ဟု ေျပာလုိက္ရာ ကိုေမ်ာက္ႀကီးက..

“ရပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ မရွိဘူး၊ ညခုႏွစ္နာရီေလာက္ကို လာခဲ့ပါကြာ၊ ငါ ဝယ္ပါ့မယ္၊ မင္းျခင္းလဲ ျပန္ယူသြားပါ၊ ညေနက်မွပဲ ယူခဲ့ပါ” ဟု ေျပာလုိက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ကိုေမ်ာက္ႀကီးထံမွ ျပန္ခဲ့ေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အိမ္သို႔ မျပန္ဘဲ ေဆး႐ုံသို႔ သြား၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သားေလးအတြက္ ဂလူးကိုစ့္ သြင္းရန္ႏွင့္ အျခားေဆးဝါးမ်ား ေဆးဖိုးကို ခန္႔မွန္းလိုက္ရာ ေငြငါးရာမရွိဘဲ မျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေဆး႐ုံမွအထြက္တြင္ အိမ္ို႔မျပန္ေတာ့ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕ ကုကၠိဳပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္၍ ကိုေမ်ာက္ႀကီး ခ်ိန္းေသာ အခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေနေလ၏။

ညခုႏွစ္ရီ ‘ေဒါင္’ ခနဲ႔ထိုးသည္ႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ကိုေမ်ာက္ႀကီး အိမ္သို႔ သြားေလေတာ့၏။ ေလွကားမွ တက္သြားရာ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ မိန္းမဆိုင္မွာလည္း ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုေမ်ာက္ႀကီးအခန္းသို႔ ဝင္လိုုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မ်က္စိကိုပင္ ကြ်ႏ္ုပ္မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြား၏။ နံနက္ ကြ်ႏ္ုပ္ ေရာက္ရွိစဥ္က ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အိမ္တြင္ ဆက္တီခံုမ်ား မရွိ၊ ယခုမူ ဆက္တီခံုမ်ား ခင္းထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဆက္တီခံုမ်ားသာမက မွန္႐ႈိးေက့စ္ထဲတြင္ ထမင္းစား ပန္းကန္မ်ားႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္မ်ား ထည့္ထားေလ၏။ ထို႔ျပင္ ဧည့္ခန္း၏ ေထာင့္၌ မတ္တတ္ဗီ႐ိုႀကီးတစ္လံုးကိုလည္း ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုမတ္တတ္မွန္ဗီ႐ိုႀကီး၏ မွန္တြင္ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အိပ္ခန္းမွ ခုတင္သည္ လာေရာက္ထင္ဟပ္ေန၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီးသည္ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ဖတ္ေန၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခံုတစ္ခုတြင္ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ မိန္းမသည္ ခုတင္ေပၚတြင္ ဝတၳဳစာအုပ္ဖတ္ေနေၾကာင္း မတ္တတ္ဗီ႐ို ႀကီး၏ မွန္ေပၚတြင္ ေတြ႕ျမင္ရေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္က..“ကိုေမ်ာက္ႀကီး” ဟု ခပ္တိုးတိုး ေခၚလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ က်မွပင္ ကိုေမ်ာက္ႀကီး သည္ သတင္းစာကို ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္.. “ေၾသာ္.. မင္းေရာက္လာၿပီကိုး” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထုိအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ႀကိမ္ျခင္းကို လွမ္း၍ ေပးလိုက္ေလ၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီးသည္ ႀကိမ္ျခင္းကို ပိုက္၍ အိပ္ခန္းတြင္းသို႔ ဝင္သြားေလ၏။ ထိုေနာက္ ၎၏ မိန္းမကို.. “ေဟ့ မိန္းမ” ဟု ဆိုကာ ႀကိမ္ျခင္းကို ျပလုိက္ေလ၏။ ထိုအခါ ၎၏ မိန္းမက ဝတၳဳစာအုပ္ကို ေအာက္သို႔ အနည္းငယ္ နိမ့္လိုက္ၿပီ “ဘယ္အမႈိက္ပံုက ေကာက္လာတဲ့ အစုတ္အျပတ္ေတြလဲ၊ လား႐ႈိုးဘက္က ေႂကြးပန္းကန္ေတြ ကရားေတြ ဝင္ေနတာ ရွင္မသိဘူးလား၊ ဒါကိုမ်ား ငါးရာေပးရမတဲ့လားေတာ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ ပစၥည္းဝယ္ရင္ တန္မွ ႀကိဳက္တယ္၊ ရွင့္သူငယ္ခ်င္း ထမင္းငတ္လို႔ ေပးခ်င္ရင္ သတ္သတ္ေပး၊ သြား..သြား…ယူသြား” ဟု ကိုေမ်ာက္ႀကီးအား သူ၏ မိန္းမ ေမာင္း၍ ထုတ္လိုက္ေလေတာ့၏။

ကိုေမ်ာက္ႀကီူးသ္ည ေမြ႕ရာေအာက္မွ ေငြငါးရာကိုယူ၍ ထြက္လာခဲ့၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီး မိန္းမ ေျပာလိုက္ေသာ စကားမ်ားကို ကြ်ႏ္ုပ္သည္ နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရ၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီးမိန္းမ၏ အမူအရာကိုလည္း မွႏ္ဗီ႐ိုမွ တစ္ဆင့္ မ်က္စိျဖင့္ တပ္အပ္ျမင္လုိက္ရ၏။ ကိုေမ်ာက္ႀကီးသည္ အျပင္သို႔ ထြက္လာၿပီလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ပခံုးကို ဖက္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္အတူ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္း၍ထြက္လာ၏။ အိမ္ေအာက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ၌ ကိုေမ်ာက္ႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္အား…“ေရာ့” ဟု ဆိုကာ ေငြငါးရာကို ေပးလိုက္ေလ၏။ ၿပီးကြ်ႏ္ုပ္၏ ႀကိမ္ျခင္းကိုအတြင္းမွ ေရေႏြးကရားကို ထုတ္ယူကာ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ခြမ္းခနဲ႔ ေပါက္ခြဲလိုက္ေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ “ေဟ့ေကာင္၊ သြားေတာ့” ဟု ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေႂကြကရား အကြဲအစမ်ားကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္မ်ား တေတြေတြ စီးက်လာေတာ့၏။ ထိုအခါ ကိုေမ်ာက္ႀကီးက… “မင္းဆီကို ငါလာၿပီး ပန္းခ်ီကားကေလး ေရာင္းတုန္းက မင္းအခု ခံစားရသလိုပဲ ငါခံစားရတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းအေနနဲ႔ျပန္ၿပီး အမွတ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ဟိုတုန္းက မင္းရဲ႕ ဧည့္ခန္းမွာရွိတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးတူေတာင္ ေန႔လယ္ပဲ ဆက္္တီတစ္စံု ဝယ္လိုက္ရတယ္၊ ဗီ႐ိုႀကီးတစ္လံုးလဲ ဝယ္ရတယ္၊ ႐ိႈးေက့စ္လဲ ဝယ္လိုက္ရတယ္၊ င့ါမိန္းမကိုလဲ မင္းမိန္းမ ေျပာသလို ေျပာတတ္ေအာင္ တစ္ေန႔လံုး သင္ေပးေနရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ ေက်ၿပီ ေနာက္မလာနဲ႔ေတာ့” ဟု ဆိုကာ ေလကေလးခြ်န္ၿပီး အိမ္ေပၚသို႔ တက္သြားေလေတာ့၏။

မ်ားမၾကာမီ၌ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အေပၚထပ္ ဝရံတာဆီမွ ေလာကႀကီးအားေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္စြာ အသံနက္ႀကီးျဖင့္ ေအာ္၍ ရယ္လိုက္ေသာ ကိုေမ်ာက္ႀကီး၏ အသံကို ၾကားရေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စက္႐ုပ္ကဲ့သို႔ အသိညာဏ္ ကင္းမဲ့စြာ ငူငူႀကီး ေလွ်ာက္သြားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ေလွ်ာက္သြားရင္း ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဦးေႏွာက္အတြင္းသို႔ အသိညာဏ္တစ္ခု ျဖတ္ခနဲ႔ ဝင္လာ၏။ တစ္ခါက ဤကမၻာေလာကႀကီး အတြက္ အလြန္မတန္ ေက်းဇူးျပဳေသာ ေလာကဓာတ္ ဆရာႀကီးတစ္ဦးသည္ ရွိခဲ့ဖူး၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထိုေလာကဓာတ္ ဆရာႀကီး ေမြးထားေသာ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္သည္ ေလာကဓာတ္ဆရာႀကီး၏ အလြန္အင္မတန္ အေရးႀကီးေသာ ပစၥည္းမ်ားအား ဖ်က္ဆီပစ္သည္ဆို၏။ ထိုအခါ ေလာကဓာတ္ဆရာႀကီးက.. “မင္းဟာ ေမ်ာက္ကိုး ေမ်ာက္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ဖ်က္ဆီးပစ္တဲ့ အရာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ မင္းဘယ္သိမလဲ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

တေအာင့္မွ် ၾကာလွ်င္ ထိုလာကဓာတ္ဆရာႀကီးကပင္.. “ေမ်ာက္ရယ္၊ တခ်ိဳ႕လူေတြကလဲ မင္းလိုပါပဲကြာ” ဟုထပ္ဆင့္ ညည္းတြားလိုက္ေလ ေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အထက္ပါအေၾကာင္းအရာ ေလးကို ဦးေႏွာက္၌ ျဖတ္ခနဲ႔ ေပၚလာသျဖင့္ ျပန္၍ စဥ္းစားလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေလာကဓာတ္ဆရာႀကီး မဟုတ္ပါ၊ ထုိ႔အတူ ေမ်ာက္၏ အေၾကာင္းကို ဂဃနဏ သိသူတစ္ဦးလည္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၌မူ ေမ်ာက္ႏွင့္တူေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းကား အၿငိဳးအမွတ္ႀကီး၍ အကြက္ေစ့ေစ့ လက္စားေခ် တတ္ေပသည္တကား။

မွတ္ခ်က္
ဤဝတၳဳတြင္ပါေသာ ကိုထြန္းခင္ဆိုသူမွာ ကြ်ႏ္ုပ္မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ ကိုေမ်ာက္ဆိုသည္မွာလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ မဟုတ္ပါ။ ၎တုိ႔သည္ ထြန္းခင္ႏွင့္ ကိုေမ်ာက္တို႔သာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထြန္းခင္ဆိုသည္မွာလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ဟု ယူဆလိုက ယူႏိုင္ဖြယ္ရွိပါသည္။ ထို႔အတူ ကို ေမ်ာက္ဆိုသူမွာလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ဟု ထင္လိုက ထင္ခြင့္ရွိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထြန္းခင္ေရာ ကိုေမ်ာက္ေရာစာေရးသူ ကြ်ႏ္ုပ္ပါ လူသားမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။