“ေအာင္ေကာင္းမြန္ ကေမၻာဇ LIBRARY”ေအာင္ေကာင္းမြန္(လား႐ိႈး)

တေန႔သ၌ ကၽြႏု္ပ္ေနထိုင္ရာ လား႐ိႈးၿမိဳ႕စြန္၊ ရန္တိုင္းေအာင္ဘုရားအနီး၊ေရႊလီရတနာရပ္ရွိ္ေနအိမ္သို႔ အသက္(၅၀)ခန္႔ ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးသည္ ေရာက္ရွိလို႔လာေလ၏။ ၄င္းအမ်ိဳးသမီးႀကီး၏ အမည္မွာ ေဒၚအုန္းျမင့္ဟူ၍ျဖစ္ၿပီးကၽြႏု္ပ္ငယ္စဥ္ေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာရပ္ကြက္အတြင္းတြင္ ရင္းႏွီးခင္မင္စြာ အိမ္နီးနားျခင္းေနခဲ့ဖူးသူျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္ထံသို႔ မၾကာခဏ အလည္အပတ္လာတတ္သလို ေအးေဆးစြာ စကားစျမည္ေျပာၿပီး ေန႔လည္စာ စားၿပီးမွျပန္တတ္ေလ၏။  

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ေန႔လည္စာအတြက္ ျပဳလုပ္စီမံရေလေတာ့၏။

ဂ်ံဳႏု(၇၅)က်ပ္သားအား ဆားသင့္ေတာ္႐ံုထည့္၍ ေရအနည္း ငယ္ထည့္ကာ ပလာတာမုန္႔မ်ားျပဳလုပ္ရာတြင္ ဂ်ံဳလံုးသကဲ့သို႔ လံုးရေလ၏။ (၁၀)မိနစ္ခန္႔ ႏွံ႔ေနေအာင္ ဂ်ံဳအားထိုးၿပီးလွ်င္ ေရစိုအဝတ္ႏွင့္ မိနစ္(၂၀)ခန္႔ အုပ္၍ထားရ၏။ ၿပီးလွ်င္ ၄င္းဂ်ံဳလံုးအား ဇလံုတစ္ခုတြင္းတြင္ ေရတစ္နာရီခြဲခန္႔ စိမ္ထား လိုက္၏။ ဆက္လက္၍ ပဲျပားေျခာက္မ်ားအား ဆီပူတြင္

ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ တူေသာ ေယာက်္ား-အပိုင္း(၁)--မင္းသိခၤ

ဗဟန္းဘက္တြင္ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ ရွိခဲ့ဖူး၏။ ထိုဆိုင္၏ အမည္မွာ ‘ေရႊညာသူ’ ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ထိုေရႊညာသူ ထမင္းဆိုင္ ပိုင္ရွင္မွာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၃၀)မွ်ပင္ မရွိေသးေပ။ ထိုဆိုင္ရွင္ မိန္းကေလးမွာ အညာေဒသမွ အေတာ္အတန္ႂကြယ္ဝေသာ မိဘမ်ားမွ ေပါက္ဖြားလာသူျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ၎၏ မိဘမ်ားမွာလည္း ႏွစ္အတန္ၾကာကပင္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ကြယ္လြန္ၾကၿပီျဖစ္၏။ ထိုအခါ ထိုမိန္းကေလးသည္ မိဘမ်ား၏ အေမြကို ရလိုက္ေသာ္လည္း ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာဟူ၍ မရွိရကား စီးပြားေရးကို လည္း မည္သို႔မည္ပံု လုပ္ကိုင္ရမည္ဟု မေတြးတတ္ေအာင္ရွိေနေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ၎ငယ္စဥ္က ထိ္န္းေက်ာင္းခဲ့ေသာ ‘ေဒၚပု’ ဆိုသည့္ မိန္းမႀကီးသည္ ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္ကာ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေရႊညာသူမိန္းကေလးမွာ ‘တိုးတိုးေဖာ္တိုင္ဖက္’ လိုအပ္ေနစဥ္အတြင္း ေဒၚပုႀကီး ေရာက္လာသျဖင့္ အဆင္ေျပသြားေလေတာ့၏။ “ေဒၚပုရယ္.. တင္တင့္မွာ အတြင္းပစၥည္း ေလးေတြကလဲ ရွိေလေတာ့ ေဆြးမ်ိဳးနီးစပ္ ဆိုတာေတြကိုလဲ ေခၚၿပီး မထားရဲဘူး၊ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာရယ္လို႔ကလဲ မရွိျပန္ ဆိုေလေတာ့ အခက္ႀကံဳေနတုန္း ေဒၚပု ေရာက္လာတာ တင့္တင့္အဖို႔ေတာ့ ဝမ္းသာလို႔ မဆုံးပါဘူး” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ေဒၚပုႀကီးကလည္း..“ ဟဲ့..တင္တင္၊ နင့္ကို ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ နင့္ကို

ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ တူေသာေယာကၤ်ား အပိုင္း(၂) ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ထို႔ေနာက္ မဂၤလာေဆာင္ရန္အတြက္ ဖိတ္စာမ်ားပင္ ေပးလိုက္ၿပီ ျဖစ္၏။ တင္တင္သည္ ကိုအုန္းသာ၊ ကိုညိဳ၊ ကိုပါလစ္၊ ကိုေသာင္းေရ႔တို႔အား… “တင္တင္မဂၤလာေဆာင္ကို လာျဖစ္ေအာင္ လာရမယ္ေနာ” ဟု ေျပာ၍ ဖိတ္စာမ်ား ေပးလိုက္ၿပီျဖစ္၏။ ဖိတ္စာရေသာေန႔တြင္ အခါတိုင္း၌ ထမင္းႏွစ္ပန္းကန္ စားေလ့ရွိေသာ ကိုေသာင္းေရႊသည္ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ပင္ ကုန္ေအာင္ မစားနိုင္ဘဲ ျပန္သြားရွာေလ၏။ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္ကမူ တင္တင့္အား…“ဟိုေထာင့္က စားပြဲမွာ ေန႔တုိင္း ထမင္းစားတဲလူကို ဖိတ္စာမေပးဘူးလား” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ေပးရမွာေပါ့ ကိုပါလစ္ရဲ႕ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္ကို တင္တင္မွ မသိ ဘဲနဲ႔” ဟု တင္တင္က ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ “ဒီလိုဆိုရင္ ဖိတ္စာအလြတ္တစ္ခု က်ဳပ္ကို ေပးထား၊ သူလာေတာ့
နာမည္ေမးၿပီး ဖိတ္စာ ေပၚမွာ ေရးၿပီး ေပးလုိက္မယ္” ဟု ကိုပါလစ္က ေျပာလိုက္ရာ တင္တင္က သေဘာတူသျဖင့္ ဖိတ္စာအလြတ္တစ္ခု ေပးလိုက္ေလ၏။

မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ ထိုသူသည္ ထမင္းဆိုင္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကိုပါလစ္က ထိုသူအား… “မိတ္ေဆြနာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္မလို႔တုန္း” ဟု ထိုသူက ျပန္၍ေမးေလ၏။ “မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္ခ်င္လို႔ပါ” ဟု ကိုပါလစ္က ျပန္၍ေျပာလွ်င္ ထိုသူက.. “ခင္ဗ်ားဟာ အသက္ႀကီးမွ မဂၤလာေဆာင္ဦးမလို႔လား” ဟု ျပန္၍ ေမးလိုက္ေလ၏။ “မဂၤလာေဆာင္မွာ က်ဳပ္မဟုတ္ပါဘူး၊ တင္တင္ေဆာင္မွာပါ” ဟု ကိုပါလစ္က ေျပာေလ၏။ “တင္တင္ဆိုတာ ဘယ္တူတုန္း၊ က်ဳပ္မွ မသိဘဲ” ဟု ထိုသူက ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ “ဒီဆိုင္ရွင္ မိန္းကေလးေလ၊ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတာေလ၊

aungkungmonlibrary’s blogs

ခင္မင္ေလးစားရပါေသာမိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔.....

က်ြန္ေတာ္မွာ စာေရးဆရာအင္တာနက္ဘေလာ႔ကာ  ဂမၻီရပညာရွင္  ဆရာေအာင္ေကာင္မြန္........ေအာင္ေကာင္းမြန္(လားရွိဴး)ျဖစ္ပါသည္။ ယခုက်ြန္ေတာ႔တည္ေဆာက္မည္႔ျမန္မာအင္တာနက္စာၾကည္႔အတြက္ aungkungmonlibraryစတင္websiteတည္ေဆာက္ေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ေအာင္ေကာင္းမြန္(လားရွိဴး) www.25aungkungmon.blogspot.com