“ေဒါသႀကီးေနရင္ စကားမေျပာနဲ႔”ေအာင္ေကာင္းမြန္(လား႐ိႈး)

တေန႔သ၌ လား႐ိႈးၿမိဳ႕စြန္ ရန္တိုင္းေအာင္ဆုေတာင္ျပည့္ဘုရားအနီး                                                         ေရႊလီရတနာရပ္ ကၽြႏု္ပ္၏ေနအိမ္သို႔ 

အသက္(၅၀)အရြယ္ခန္႔ရွိေသာ

အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦးသည္ အလည္အပတ္ေရာက္ရွိလာေလ၏။

 ၄င္း၏အမည္ကား“ေဒၚအုန္းျမင့္”ဟူ၍ပင္ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္က်ြန္ုပ္သည္က်ြန္ုပ္တပည့္တဦးအားအလုပ္တခုခိုင္းကာအလြွဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ပင္ထပ္ခါတလဲလဲျဖစ္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္လြန္စြာမွပင္ေဒါသထြက္၍ထိုတပည့္ျဖစ္ သူအားၾကိမ္း၀ါးေျပာဆိုေနမိ၏။သို႕ပါေသာ္လည္းေဒၚအုန္းျမင့္ အားျမင္လွ်င္အနည္းငယ္စိတ္ထိန္းရေတာ့၏။ထို႕ေနာက္တြင္ဧည့္သည္ျဖစ္သူေဒၚအုန္းျမင့္အားဧည့္ခံ စကားဆို၏။ 

၄င္းေဒၚအုန္းျမင့္သည္ယခင္ကၽြႏု္ပ္ထံသို႔မၾကာခဏေရာက္ရွိေလ့ရွိေသာ ဧည့္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း
လတ္တေလာတြင္ မလာသည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာေလၿပီျဖစ္၏။

 ၎ကိုျမင္လွ်င္ကၽြႏု္ပ္သည္ကား ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈအား 

အေၾကာင္းျပဳ၍ လြန္ေလၿပီးေသာ အခ်ိန္ဆယ္စုႏွစ္မ်ားဆီသို႔ 

မသိမသာေတြးမိေလ၏။ ထိုိုသို႕ေတြးရင္းပင္ေစာေစာကထြက္ေနေသာေဒါသမ်ားလည္းေျပသြားေလေတာ့၏။

 ေဒၚအုန္းျမင့္သည္ကၽြႏု္ပ္ငယ္စဥ္ရပ္ကြက္အတြင္းေနထိုင္စဥ္မွစ၍ပင္လြန္စြာရင္းနွီးခဲ႕

သူတဦးပင္ျဖစ္တာ့၏။

ေဒၚအုန္းျမင့္အားျမင္လွ်င္က်ြန္ုပ္ငယ္ဘ၀ျဖတ္သန္းခဲံမွုတို႕အားျပန္လည္ကာေတြးေတာသတိရမိေလ၏။

ကၽြႏု္ပ္၏အမွတ္တမဲ့ေတြးမိေလေသာ႐ုပ္သ႑ာန္အား စူးစိုက္စြာၾကည့္ျမင္ေလေသာ ေဒၚအုန္းျမင့္မွာ -

          “ေမာင္ေဝလင္း . . . မင္းဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ထိ

 ေဒါသေတြထြက္ေနရတာလဲ…. . . ေအာင္ေကာင္းမြန္(လား႐ိႈး)

 မဟုတ္ေတာ့လို႔လား . . . ဒါမွမဟုတ္ လင္းလင္း(လား႐ိႈး) မဟုတ္ေတာ့လို႔လား”